Start op een dag Google Finance om uw voorkeursinvestering te verifiëren. Misschien is het Netflix (NFLX). Je ziet dat de aandelenkoers met $2 of lager is gestegen met $10. Misschien zelfs allebei binnen een uur. Omdat? Wie heeft het besloten? Dat deed je.
Nou, jij en een paar miljoen andere mensen, waaronder ikzelf.
Hier is de lelijke waarheid: aandelenkoersen worden gedreven door verwachtingen. In strikt theoretische termen is de huidige prijs van een aandeel de contante waarde van toekomstige kasstromen. Je kunt je ontoereikend gaan voelen omdat je niet weet wat het is of hoe je het moet berekenen. Maar u kunt zich troosten met het feit dat de meeste beleggers niet weten hoe ze het moeten doen.
Nog minder doen dat daadwerkelijk. En dan nog is het maar een schatting.
Analysten wijzen naar P/E
Aandelenkoersen worden gedreven door wat u, ik en een paar miljoen andere mensen gezamenlijk verwachten dat de aandelenkoers is. Als we allemaal denken dat de prijs van Netflix zal stijgen, kopen we Netflix en – voila – dit drijft de prijs op. Als Netflix slecht nieuws meldt, worden we meteen pessimistisch en verkopen we onze Netflix-aandelen.
Daarna daalt de prijs. Hieraan ten grondslag ligt een impliciete analyse van de contante waarde van toekomstige kasstromen, maar alleen conceptueel.
Veel financiële experts proberen de prijs van een aandeel op een bepaald moment uit te leggen als gevolg van bepaalde financiële ratio’s. De meest voorkomende is de P/E ratio (koers/winst). Dit is gewoon een berekening van de huidige aandelenkoers (prijs per aandeel) gedeeld door de winst per aandeel (EPS).
In een perfecte en ordelijke wereld zou de koers/winstverhouding voor een bepaald aandeel in lijn zijn met die van andere bedrijven in dezelfde branche. Deze logica houdt in dat als de k/w te hoog is, het aandeel te duur is. Als het te laag is, zijn aandelen ondergewaardeerd en vertegenwoordigen ze een koopkans.
Vanaf 17 maart 2017 is de K/W (FB) van Facebook 40; Amazon (AMZN) is 173; Netflix is 336; Google (GOOGL) is 29 jaar oud.
Analisten noemen deze vier bedrijven graag ‘FANG-aandelen’, vanaf de eerste letter van elk aandeel. Het is duidelijk dat de vier totaal verschillende activiteiten zijn, die allemaal tot op zekere hoogte met elkaar concurreren.
Wat verklaart zo’n krankzinnige reeks P / E? Met andere woorden, hoe kan Amazon 173 jaar van zijn winst waard zijn als Google slechts 29 jaar van zijn winst waard is? Want waarom zou iemand überhaupt een prijs van 29 jaar winst betalen voor welk aandeel dan ook, laat staan 336 jaar?
Maar analisten hebben het mis
Het antwoord is dat koers/winstverhoudingen niet de aandelenkoers bepalen, maar gewoon het resultaat zijn van factoren die de aandelenkoers bepalen en de simplistische vergelijking van die koers met winst.
Wat als een bedrijf geen inkomsten heeft of zelfs geld verliest en daarom is de “E” een negatief getal? Dit kan een tijdelijke situatie in een enkel fiscaal kwartaal zijn of het kan een meerjarige uitgifte zijn. Dit is vaak het geval bij biofarmaceutische bedrijven die financiële verliezen vijf tot 10 jaar kunnen melden voordat ze een product hebben dat inkomsten en winst genereert.
Het echte antwoord is “vraag en aanbod”. Als er meer kopers dan verkopers zijn, stijgt de prijs van het activum en als er meer verkopers dan kopers zijn, daalt de prijs. Maar wat bepaalt of iemand op dat moment besluit om te kopen of verkopen?
Er is het basisidee dat kopers en verkopers rationeel, analytisch en methodisch zijn. Dat zijn ze niet. Het gaat er ook van uit dat alle beleggers dezelfde basistheorie hebben over wat de waarde van een aandeel bepaalt. Dat doen ze niet.
Zoals ik heb besproken in mijn artikel “Hoe slecht nieuws om te zetten in grote winsten met een waarde-investering”, kan een enkele mediakop of blogpost een plotselinge verandering in de prijs van een aandeel veroorzaken. Heeft iedereen de tijd genomen om op basis van dat aandeel of die blogpost een rigoureus herziene financiële analyse te maken en deze te vergelijken met zijn beleggingsthese? Natuurlijk niet.
Gerapporteerde inkomsten zijn een keuze
Voordat u te veel gewicht geeft aan de P / E-ratio, moet u er rekening mee houden dat de gerapporteerde inkomsten van een bedrijf in de eerste plaats een keuze zijn, geen feit. Een bedrijf kan ervoor kiezen om hogere of lagere inkomsten te rapporteren voor een bepaald fiscaal kwartaal, of voor jaren achter elkaar, op basis van honderden beslissingen over het gebruik van boekhoudregels om dat resultaat te bereiken.
Het klinkt niet eerlijk, maar het is de realiteit van de boekhouding. Het verklaart waarom de meeste Amerikaanse bedrijven ook “non-GAAP” -inkomsten rapporteren (d.w.z. een winstberekening die niet voldoet aan de GAAP-regels, algemeen aanvaarde boekhoudprincipes).
Je hoort misschien ook een verwijzing naar “vrije kasstroom” – Amazon benadrukt deze financiële statistiek – en er is geen officiële definitie van hoe je het moet berekenen.
Wij zijn de “Price Takers”<span class=" ez-toc-section-end ">
Dus wat bepaalt een aandelenkoers? Vertel het niemand, maar het is een piramidespel: ik koop een aandeel alleen als ik denk dat iemand het later van mij zal kopen tegen een hogere prijs, en hij of zij zal het alleen van mij kopen als ze in hetzelfde geloven. Het werkt prima als je een beleggingshorizon hebt van 20 of 30 jaar.
Deze logica gaat niet in op het feit dat het grootste deel van het dagelijkse handelsvolume op Amerikaanse beurzen bestaat uit hoogfrequente transacties: het kopen en verkopen van aandelen van aandelen met het kopen en verkopen van dergelijke transacties die plaatsvinden binnen een seconde of minder andere. Dit ondermijnt de theorie van vraag en aanbod.
Beleggers zoals u en ik zijn ‘prijskopers’, zoals economen zouden zeggen. Wat we moeten doen, is de verschillende meningen over de prijs van een aandeel lezen en ze vervolgens interpreteren. We kunnen er niet van uitgaan dat Google lager geprijsd is dan een k/w van 29 of dat Netflix te duur is op een k/w van 336. Hoewel beide waar kunnen zijn.