maandag 19 oktober 1987 staat bekend als Black Monday . Die dag staarden effectenmakelaars in New York, Londen, Hong Kong, Berlijn, Tokio en bijna elke andere stad met een beurs met een groeiend gevoel van angst naar de cijfers die op hun displays stroomden.
Een financiële trend was ingestort en de spanning had de wereldmarkten doen instorten.
KEY POINTS
- De “Black Monday” beurscrash van 19 oktober 1987 zag de Amerikaanse markten in één dag met meer dan 20% dalen.
- De oorzaak van de ineenstorting wordt verondersteld te zijn versneld door handelspatronen die werden aangedreven door computerprogramma’s die een portefeuilleverzekeringsstrategie en paniek bij beleggers volgden.
- De voorlopers van de ineenstorting liggen ook in een reeks monetaire en buitenlandse handelsovereenkomsten die de Amerikaanse dollar deprecieerden om handelstekorten aan te passen en vervolgens probeerden de dollar te stabiliseren tegen zijn nieuwe lagere waarde.
Portfolio Trading and Insurance Program
Op die dag in de VS waren verkooporders opgebouwd op verkooporders, aangezien de S&P 500 en de Dow Jones Industrial-index beide meer dan 20% verloren. Er was sprake van dat de VS een bearcyclus zou ingaan – stieren waren al sinds 1982 aan de gang – maar de markten gaven zeer weinig waarschuwing aan de toen nieuwe voorzitter van de Federal Reserve Alan Greenspan.
Greenspan haastte zich om de rente te verlagen en riep banken op om het systeem te overspoelen met liquiditeit .
Hij verwachtte dat de waarde van de dollar zou dalen als gevolg van een internationaal conflict met andere G7-landen over de waarde van de dollar, maar de schijnbaar wereldwijde financiële ineenstorting was die maandag een onaangename verrassing.
Exchanges waren ook druk bezig om de handelsorders van het programma te blokkeren . Het idee om computersystemen te gebruiken om deel te nemen aan grootschalige handelsstrategieën was nog relatief nieuw op Wall Street, en de gevolgen van een systeem dat in staat is om duizenden orders te plaatsen tijdens een crash waren nooit getest.
Een geautomatiseerde handelsstrategie die de kern lijkt te zijn geweest van de verergering van de Black Monday-crash, is portefeuilleverzekering .
De strategie is erop gericht een portefeuille van aandelen te beschermen tegen marktrisico door aandelenindexfutures short te verkopen. Deze techniek, ontwikkeld door Mark Rubinstein en Hayne Leland in 1976, Het was bedoeld om de verliezen te beperken die een portefeuille zou kunnen lijden wanneer aandelen in prijs dalen zonder dat de beheerder van die portefeuille die aandelen hoeft te verkopen.
Deze computerprogramma’s begonnen automatisch met het liquideren van aandelen wanneer bepaalde verliesdoelen werden bereikt, waardoor de prijzen daalden. Tot ontsteltenis van de transacties leidde het handelsprogramma tot een domino-effect omdat dalende markten meer stop loss-orders veroorzaakten. De waanzinnige verkoop leidde tot nog een nieuwe ronde stop loss-orders , omdat dezelfde programma’s ook automatisch alle aankopen uitschakelden, verdwenen aanbiedingen vrijwel tegelijkertijd over de hele aandelenmarkt.
Hoewel programmahandel een deel van de karakteristieke steilheid van de crash verklaart (en de buitensporige prijsstijging tijdens de vorige hausse), werd de overgrote meerderheid van de transacties op het moment van de crash nog steeds uitgevoerd via een langzaam proces, waarvoor vaak meerdere telefoontjes en interacties tussen mensen nodig waren.
Bedreigingssignalen voor het ongeval
Er waren enkele waarschuwingssignalen van excessen vergelijkbaar met excessen op eerdere omslagpunten . De economische groei was vertraagd terwijl de inflatie de kop opstak. De sterke dollar zette de Amerikaanse export onder druk. De aandelenmarkt en de economie liepen voor het eerst uiteen op de bullmarkt en, Als gevolg hiervan zijn de waarderingen gestegen tot buitensporige niveaus, waarbij de koers-winstverhouding van de totale markt boven de 20 is gestegen. Toekomstige winstramingen daalden, maar aandelen bleven onveranderd.
Op grond van de Plaza-overeenkomst van 1985 kwam de Federal Reserve met de centrale banken van de G-5-landen – Frankrijk, Duitsland, het Verenigd Koninkrijk en Japan – overeen om de Amerikaanse dollar op de internationale valutamarkten in waarde te verlagen om de groeiende Amerikaanse handelstekorten onder controle te houden. Begin 1987 was deze doelstelling bereikt: De kloof tussen de Amerikaanse export en import was afgevlakt, wat Amerikaanse exporteurs hielp en bijdroeg aan de Amerikaanse beurshausse van het midden van de jaren 80.
In de vijf jaar voorafgaand aan oktober 1987 is de DJIA meer dan verdrievoudigd in waarde, waardoor buitensporige waarderingsniveaus en een overgewaardeerde aandelenmarkt zijn ontstaan. De Plaza-overeenkomst werd in februari 1987 vervangen door het Louvre-akkoord. Onder het Louvre-akkoord besloten de G-5-landen om de wisselkoersen rond deze nieuwe handelsbalans te stabiliseren.
In de Verenigde Staten verkrapte de Federal Reserve het monetaire beleid in het kader van het nieuwe Louvre-akkoord om de neerwaartse druk op de dollar in het tweede en derde kwartaal van 1987, die tot de ineenstorting leidde, een halt toe te roepen. Als gevolg van dit verkrappende monetaire beleid kelderde de groei van de Amerikaanse geldhoeveelheid van januari tot september met meer dan de helft, De rente steeg en de aandelenkoersen begonnen te dalen tegen het einde van het derde kwartaal van 1987.
Marktdeelnemers waren zich bewust van deze problemen, maar een andere innovatie bracht velen ertoe hun schouders op te halen over de waarschuwingssignalen. Portefeuilleverzekeringen gaven een vals gevoel van vertrouwen aan instellingen en tussenpersonen. De algemene overtuiging op Wall Street was dat het een aanzienlijk verlies aan kapitaal zou voorkomen als de markt zou instorten. Dit leidde uiteindelijk tot het nemen van buitensporige risico’s, Dat bleek pas toen aandelen begonnen te verzwakken in de dagen voorafgaand aan die noodlottige maandag. Zelfs portefeuillebeheerders die sceptisch waren over de opmars van de markt durfden niet uit de aanhoudende rally te blijven.
Traders op het programma namen een groot deel van de schuld op zich voor de crash , die de volgende dag stopte, dankzij handelsbevriezing en enkele slimme, misschien obscure, bewegingen van de Fed. Net zo mysterieus is de markt gestegen naar de hoogtepunten van waaruit hij net was gekelderd. Veel beleggers die zich hadden getroost in de opkomst van de markt en zich in de richting van mechanische handel hadden bewogen, werden sterk geschokt door de instorting.
De bottom line
Hoewel programmahandel in grote mate heeft bijgedragen aan de ernst van de crash (ironisch genoeg werd het in zijn bedoeling om elke portefeuille tegen risico’s te beschermen de grootste bron van marktrisico ), de exacte katalysator nog steeds onbekend en misschien voor altijd onkenbaar. Met complexe interacties tussen internationale valuta’s en markten, Na de crash hebben beurzen regels voor stroomonderbrekers en andere voorzorgsmaatregelen geïmplementeerd om de impact van onregelmatigheden te vertragen in de hoop dat de markten in de toekomst meer tijd zullen hebben om soortgelijke problemen op te lossen.
Hoewel we nu de oorzaken van Black Monday kennen, kan zoiets nog steeds gebeuren. Sinds 1987 zijn tal van beschermingsmechanismen in de markt geïntegreerd om de verkoop van paniek te voorkomen, zoals handelsbeperkingen en stroomonderbrekers . High-frequency trading algorithms (HFT’s) aangedreven door supercomputers verplaatsen een enorm volume in milliseconden, wat de volatiliteit verhoogt.
De Flash Crash van 2010 was het gevolg van hft die verkeerd ging, waardoor de aandelenmarkt binnen enkele minuten met 10% daalde. Dit heeft geleid tot de installatie van krappere prijsklassen , maar de aandelenmarkt heeft sinds 2010 verschillende momenten van volatiliteit meegemaakt. De opkomst van technologie en online handel hebben meer risico’s in de markt geïntroduceerd. De markten tuimelden opnieuw tijdens de wereldwijde uitbraak van het coronavirus in 2020, waardoor de markten op verschillende dagen in maart met meer dan 10% daalden.
