Wat is een financiële crisis?

In een financiële crisis zien de activaprijzen een sterke waardedaling, kunnen bedrijven en consumenten hun schulden niet betalen en ervaren financiële instellingen liquiditeitstekorten. Een financiële crisis wordt vaak geassocieerd met een paniek- of bankrun waarbij beleggers activa verkopen of geld van spaarrekeningen opnemen omdat ze bang zijn dat de waarde van die activa zal dalen als ze in een financiële instelling blijven. Andere situaties die als een financiële crisis kunnen worden bestempeld, zijn het uiteenspatten van een speculatieve financiële zeepbel, een beurscrash, een staatsbankroet of een valutacrisis. Een financiële crisis kan worden beperkt tot banken of zich uitstrekken tot een enkele economie, de economie van een regio of wereldeconomieën.

Indice dei contenuti:

Wat veroorzaakt een financiële crisis?

Een financiële crisis kan meerdere oorzaken hebben. Over het algemeen kan een crisis optreden als instellingen of activa overgewaardeerd zijn en kan deze worden verergerd door irrationeel of kuddeachtig beleggersgedrag. Een snelle uitverkoop kan bijvoorbeeld leiden tot lagere activaprijzen, waardoor mensen activa dumpen of enorme besparingen opnemen wanneer er geruchten zijn over een bankfaillissement.

KEY POINTS

De bankenpaniek lag aan de basis van talrijke financiële crises van de negentiende, twintigste en eenentwintigste eeuw, waarvan vele leidden tot recessies of depressies.
Beurscrashes, kredietcrises, uiteenspattende financiële zeepbellen, wanbetalingen van overheden en valutacrises zijn allemaal voorbeelden van financiële crises.
Een financiële crisis kan beperkt zijn tot een enkel land of een segment van financiële diensten, maar zal zich eerder regionaal of wereldwijd verspreiden.

Factoren die bijdragen aan een financiële crisis zijn onder meer systeemfalen, onverwacht of oncontroleerbaar menselijk gedrag, prikkels om te veel risico te nemen, afwezigheid of falende regelgeving, of besmettingen die neerkomen op een virusachtige verspreiding van problemen van de ene instelling of het ene land naar het andere. Als het niet wordt gecontroleerd, kan een crisis een economie in een recessie of depressie brengen. Zelfs wanneer maatregelen worden genomen om een virusachtige verspreiding van problemen van de ene instelling of het ene land naar het andere te voorkomen. een financiële crisis kan zich echter voordoen, versnellen of verdiepen.

Voorbeelden van financiële crises

Financiële crises zijn niet ongewoon; ze zijn gebeurd sinds de wereld valuta had. Enkele bekende financiële crises zijn:

Tulip Mania (1637). Hoewel sommige historici beweren dat deze rage niet zoveel impact had op de Nederlandse economie, en daarom niet als een financiële crisis moet worden beschouwd, viel het samen met een uitbraak van builenpest die een aanzienlijke impact had op het land. Met dit in gedachten is het moeilijk te zeggen of de crisis werd versneld door overmatige speculatie of door een pandemie.
Kredietcrisis van 1772. Na een periode van snelle kredietexpansie begon deze crisis in maart/april in Londen. Alexander Fordyce, een partner in een grote bank, verloor een enorm bedrag door aandelen in de Oost-Indische Compagnie te verkopen en vluchtte naar Frankrijk om terugbetaling te voorkomen. De paniek leidde tot een stormloop naar Britse banken waardoor meer dan 20 grote bankbanken failliet gingen of betalingen aan spaarders en crediteuren werden stopgezet. De crisis verspreidde zich snel over een groot deel van Europa. Historici trekken een grens tussen deze crisis en de oorzaak van de Boston Tea Party – impopulaire belastingwetgeving in de 13 koloniën – en de daaruit voortvloeiende agitatie die de Amerikaanse revolutie heeft voortgebracht.
Stock Crash van 1929 . Deze crash, die begon op 24 oktober 1929, zag de aandelenkoersen kelderen na een periode van wilde speculatie en lenen om aandelen te kopen. Het leidde tot de Grote Depressie, die al meer dan een dozijn jaar over de hele wereld wordt gevoeld. De sociale impact duurde veel langer. Een van de oorzaken van de ineenstorting was een drastisch overaanbod van grondstoffengewassen, wat leidde tot een scherpe daling van de prijzen. Na de crash werd een breed scala aan regelgeving en marktbeheertools geïntroduceerd.
1973 OPEC oliecrisis. Opec-leden initieerden in oktober 1973 een olie-embargo tegen landen die Israël steunden in de Jom Kipoeroorlog. Aan het einde van het embargo bedroeg een vat olie 12 dollar, van 3 dollar. Omdat moderne economieën afhankelijk zijn van olie, leidden hogere prijzen en onzekerheid tot de beurscrash van 1973-74, toen een berenmarkt aanhield van januari 1973 tot december 1974 en de Dow Jones Industrial Average 45% van zijn waarde verloor.
Aziatische crisis van 1997-1998. Deze crisis begon in juli 1997 met de ineenstorting van de Thaise baht. Bij gebrek aan vreemde valuta werd de Thaise regering gedwongen haar koppeling aan de Amerikaanse dollar op te geven en de baht te laten zweven. Het resultaat was een enorme devaluatie die zich over een groot deel van Oost-Azië verspreidde, ook Japan trof, evenals een enorme toename van de schuldquote. In zijn kielzog heeft de crisis geleid tot betere financiële regelgeving en toezicht.
De wereldwijde financiële crisis 2007-2008. Deze financiële crisis was de ergste economische ramp sinds de beurskrach van 1929. Het begon met een subprime hypotheekcrisis in 2007 en groeide uit tot een wereldwijde bankencrisis met het faillissement van investeringsbank Lehman Brothers in september 2008. Enorme reddingsoperaties en andere maatregelen waren bedoeld om de verspreiding van mislukte schade te beperken en de wereldeconomie viel in een recessie.

De wereldwijde financiële crisis

Als de meest recente en meest schadelijke financiële crisisgebeurtenis verdient de wereldwijde financiële crisis speciale aandacht, omdat de oorzaken, gevolgen, reacties en lessen ervan meer van toepassing zijn op het huidige financiële systeem.

Loose leennormen

De crisis was het gevolg van een opeenvolging van gebeurtenissen, elk met zijn eigen trigger en culminerend in de bijna ineenstorting van het banksysteem. Er wordt beweerd dat de zaden van de crisis al in de jaren 70 werden gezaaid met de Community Development Act, die banken verplichtte hun kredietvereisten voor consumenten met een laag inkomen te versoepelen, waardoor een markt voor subprime-hypotheken ontstond. Een financiële crisis kan vele vormen aannemen, waaronder een bank-/kredietpaniek of een beurscrash, maar verschilt van een recessie, die vaak het gevolg is van een dergelijke crisis. De hoeveelheid subprime hypotheekschuld, gegarandeerd door Freddie Mac en Fannie Mae, bleef groeien in de vroege jaren 2000, toen de Federal Reserve Board de rentetarieven drastisch begon te verlagen om een recessie te voorkomen. De combinatie van losse kredietvereisten en goedkoop geld leidde tot een huizenhausse, die speculatie dreef, de huizenprijzen opdreef en een huizenzeepbel creëerde.

Complexe financiële instrumenten

Ondertussen creëerden investeringsbanken, op zoek naar gemakkelijke winsten in de nasleep van de dotcomcrash en de recessie van 2001, collateralized debt bonds (CDO’s) van hypotheken die op de secundaire markt waren gekocht. Omdat subprime-hypotheken werden geassocieerd met primaire hypotheken, was er geen manier voor beleggers om de risico’s van het product te begrijpen. Toen de CDO-markt begon op te warmen, was de huizenzeepbel die al enkele jaren aan het opbouwen was eindelijk gebarsten. Naarmate de huizenprijzen daalden, begonnen subprime-leners geen leningen te accepteren die meer waard waren dan hun huizen, waardoor de daling van de prijzen werd versneld.

Bankruptcies beginnen, verspreidt de besmetting zich

Wanneer beleggers zich realiseerden dat CDO’s nutteloos waren vanwege de giftige schuld die ze vertegenwoordigden, probeerden ze de verplichtingen af te lossen. Er was echter geen markt voor CDO’s. De daaropvolgende cascade van faillissementen van subprime-kredietverstrekkers creëerde een liquiditeitsbesmetting die de bovenste regionen van het banksysteem bereikte. Twee grote investeringsbanken, Lehman Brothers en Bear Stearns, bezweken onder het gewicht van hun blootstelling aan subprime-schulden en meer dan 450 banken gingen de komende vijf jaar failliet. Veel van de grote banken stonden op de rand van een faillissement en werden gered door een door de belastingbetaler gefinancierde reddingsoperatie.

Reply

De Amerikaanse regering reageerde op de financiële crisis door de rente tot bijna nul te verlagen, hypotheken en staatsschulden terug te kopen en enkele in moeilijkheden verkerende financiële instellingen te redden. Met zo’n lage rente zijn obligatierendementen veel minder aantrekkelijk geworden voor beleggers dan aandelen. De reactie van de overheid heeft de aandelenmarkt op gang gebracht, die ging op een 10-jarige bull run met de S &P 500 rendement 250% in die periode. De Amerikaanse huizenmarkt herstelde zich in de meeste grote steden, en het werkloosheidspercentage daalde naarmate bedrijven begonnen met het aannemen en doen van meer investeringen.

Nieuwe regelgeving

Een belangrijke prestatie van de crisis was de goedkeuring van de Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act, een groot deel van de financiële hervormingswetgeving die in 2010 door de regering-Obama werd aangenomen. Dodd-Frank heeft substantiële veranderingen aangebracht in elk aspect van de Amerikaanse financiën. regelgevingsklimaat, dat van invloed is geweest op elke regelgevende instantie en elke activiteit in de financiële dienstverlening. Dodd-Frank had met name de volgende effecten:

Meer uitgebreide regulering van financiële markten, inclusief meer toezicht op derivaten, die op beurzen zijn geïntroduceerd.
Regelgevende agentschappen werden geconsolideerd, wat talrijk en soms overbodig was geweest.
Een nieuw orgaan, de Financial Stability Oversight Council, is ontworpen om systeemrisico’s te monitoren.
Er is meer beleggersbescherming geïntroduceerd, waaronder een nieuw Consumer Financial Protection Bureau en normen voor gewone vanilleproducten.
De introductie van processen en instrumenten (zoals cashinfusies) was bedoeld om te helpen bij de liquidatie van failliete financiële instellingen.
Maatregelen ter verbetering van de normen, de boekhouding en de regelgeving van ratingbureaus.