Wat was de Grote Recessie?
De Grote Recessie was de scherpe daling van de economische activiteit in de late jaren 2000. Het wordt beschouwd als de belangrijkste daling sinds de Grote Depressie. De term Grote Recessie is van toepassing op zowel de Amerikaanse recessie, die officieel duurde van december 2007 tot juni 2009, als de daaropvolgende wereldwijde recessie in 2009. De economische neergang begon toen de Amerikaanse huizenmarkt van boom naar boom ging en grote hoeveelheden gedekte hypotheken, effecten (MBS ) en derivaten aanzienlijke waarde verloren.
KEY POINTS
- De Grote Recessie verwijst naar de economische recessie van 2007 tot 2009 na het uiteenspatten van de Amerikaanse huizenzeepbel en de wereldwijde financiële crisis.
- De Grote Recessie was de zwaarste economische recessie in de Verenigde Staten sinds de Grote Depressie van de jaren 30.
- Als reactie op de Grote Recessie werd een ongekend fiscaal, monetair en regelgevend beleid ontketend door de federale autoriteiten, die sommigen, maar niet allemaal, toeschreven aan het daaropvolgende herstel.
De Grote Recessie doorstaan
De term De Grote Recessie is een woordspeling op de term De Grote Depressie. Deze laatste vond plaats in de jaren 30 en kenmerkte een daling van het bruto binnenlands product (BBP) van meer dan 10% en een werkloosheidspercentage dat op een gegeven moment 25% bereikte. Hoewel er geen expliciete criteria zijn om een depressie te onderscheiden van een ernstige recessie, Economen zijn het er bijna over eens dat de recessie van de late jaren 2000, waarbij het Amerikaanse bbp in 2008 met 0,3% en in 2009 met 2,8% daalde en de werkloosheid kortstondig 10% bedroeg, geen depressie heeft bereikt.
De gebeurtenis is echter ongetwijfeld de ergste economische recessie in de daaropvolgende jaren.
Door de Grote Recessie
Volgens een rapport uit 2011 van de onderzoekscommissie voor de financiële crisis was de Grote Recessie vermijdbaar.De benoemden, waaronder zes Democraten en vier Republikeinen, noemden verschillende belangrijke factoren die bijdroegen aan de recessie.
Eerst identificeerde het rapport het onvermogen van de overheid om de financiële sector te reguleren. Dit gebrek aan regelgeving omvatte het onvermogen van de Fed om giftige hypotheekleningen te beteugelen.
Vervolgens waren er te veel financiële ondernemingen die te veel risico namen.
Het schaduwbanksysteem, waaronder beleggingsondernemingen, groeide om te concurreren met depositobankieren, maar stond niet onder dezelfde controle of regelgeving. Toen schaduwbankieren faalde, had het resultaat invloed op de kredietstroom naar consumenten en bedrijven.
Andere oorzaken die in het rapport werden geïdentificeerd, waren onder meer buitensporige leningen door consumenten, bedrijven en wetgevers die de ineenstorting van het financiële systeem niet volledig konden begrijpen.
Origins en gevolgen van de Grote Recessie
In de nasleep van de recessie van 2001 en de aanslagen op het World Trade Center op 11 september 2001 duwde de Amerikaanse Federal Reserve de rentetarieven naar het laagste niveau dat tot nu toe in het post-Bretton Woods-tijdperk werd gezien in een poging de economische stabiliteit te handhaven. De Fed handhaafde lage rentetarieven tot medio 2004. In combinatie met het federale beleid om het bezit van huizen aan te moedigen, Deze lage rentetarieven hebben bijgedragen tot een sterke hausse op de vastgoed- en financiële markten en een dramatische uitbreiding van het volume van de totale hypotheekschuld. Financiële innovaties zoals nieuwe soorten subprime-hypotheken en aanpasbare hypotheken stelden kredietnemers, die anders niet anders hadden kunnen kwalificeren, in staat om kredietnemers , die anders niet hadden kunnen kwalificeren, om royale woonleningen te krijgen op basis van de verwachting dat de rente laag zou blijven en de huizenprijzen voor onbepaalde tijd zouden blijven stijgen.
Van 2004 tot 2006 heeft de Federal Reserve echter gestaag de rentetarieven verhoogd in een poging om de inflatie in de economie stabiel te houden. Naarmate de marktrente is gestegen, is de stroom van nieuw krediet via traditionele bankkanalen in onroerend goed gematigd. Misschien nog ernstiger is dat de tarieven op bestaande aanpasbare hypotheken en nog exotischere leningen beginnen terug te keren. tegen veel hogere tarieven dan veel kredietnemers verwachtten of verwachtten, was het barsten van wat later algemeen werd erkend als een huizenzeepbel .
Tijdens de Amerikaanse huizenhausse van het midden van de jaren 2000 begonnen financiële instellingen met het op de markt brengen van door hypotheken gedekte effecten en geavanceerde derivatenproducten op ongekende niveaus. Toen de huizenmarkt in 2007 instortte, daalde de waarde van deze effecten snel. De kredietmarkten die de huizenzeepbel hadden gefinancierd, Ze volgden de huizenprijzen snel in een recessie toen de kredietcrisis zich in 2007 begon te manifesteren. De solvabiliteit van banken en financiële instellingen met een overmatige schuldenlast heeft sinds de ineenstorting van Bear Stearns in maart 2008 een breekpunt bereikt.
Things kwam later dat jaar tot een hoogtepunt met het faillissement van Lehman Brothers , de op drie na grootste investeringsbank van het land, in september 2008. De besmetting verspreidde zich snel naar andere economieën over de hele wereld, met name Europa. Als gevolg van de Grote Recessie verloren de Verenigde Staten alleen al meer dan 8,7 miljoen banen, volgens het Amerikaanse Bureau of Labor Statistics, waardoor het werkloosheidspercentage verdubbelde. Bovendien, volgens het Amerikaanse ministerie van Financiën, Amerikaanse huishoudens verloren ongeveer $ 19 biljoen aan nettowaarde als gevolg van de beurscrash. De officiële einddatum van de Grote Recessie was juni 2009.
De Dodd-Frank Act die in 2010 door president Barack Obama werd aangenomen, gaf de overheid controle over falende financiële instellingen en de mogelijkheid om consumentenbescherming tegen roofzuchtige leningen tot stand te brengen.
Response to the Great Recession
Het agressieve monetaire beleid van de Federal Reserve en andere centrale banken als reactie op de Grote Recessie, hoewel het algemeen wordt gecrediteerd voor het voorkomen van nog grotere schade aan de wereldeconomie, is ook bekritiseerd voor het verlengen van de tijd die de bredere economie nodig heeft om te herstellen en voor basisbanen voor volgende recessies.
Monetair en fiscaal beleid
De Fed verlaagde bijvoorbeeld een belangrijk rentetarief tot bijna nul om de liquiditeit te bevorderen en voorzag banken in een ongekende beweging van maar liefst $ 7,7 biljoen aan noodleningen in een beleid dat bekend staat als kwantitatieve versoepeling . Deze massale reactie van het monetaire beleid vertegenwoordigde enigszins een verdubbeling van de monetaire expansie van de vroege jaren 2000 die de zeepbel voedde. Onroerend goed in de eerste plaats.
Lang met de liquiditeitsvloed van de Fed is de Amerikaanse federale overheid begonnen met een enorm begrotingsbeleidsprogramma om te proberen de economie te stimuleren in de vorm van $ 787 miljard aan tekortuitgaven onder de American Recovery and Reinvestment Act , volgens het Congressional Budget Office. Dit monetaire en fiscale beleid heeft tot gevolg gehad dat de onmiddellijke verliezen voor grote financiële instellingen en grote bedrijven, maar het voorkomen van hun liquidatie houdt de economie ook gebonden aan veel van dezelfde economische en organisatorische structuur die heeft bijgedragen aan de crisis.
De Wet van Dodd-Frank
Niet alleen heeft de overheid stimuleringspakketten in het financiële systeem geïntroduceerd, maar is er ook nieuwe financiële regelgeving ingevoerd. Volgens sommige economen heeft de intrekking van de Glass-Steagall Act – de regulering van het depressietijdperk – in de jaren 90 bijgedragen aan de recessie. De intrekking van de verordening stelde enkele van de grootste banken in de Verenigde Staten in staat om samen te voegen en instellingen te vormen. In 2010 ondertekende president Barack Obama de Dodd-Frank Act om de overheid meer regelgevende macht over de financiële sector te geven.
Volgens het
Congressional Budget Office heeft de Amerikaanse federale overheid $ 787 miljard uitgegeven aan uitgaventekorten om de economie te stimuleren tijdens de Grote Recessie onder de American Recovery and Reinvestment Act.
De wet gaf de overheid enige controle over financiële instellingen die op de rand van faillissement stonden en hielp consumentenbescherming in te voeren tegen roofzuchtige leningen.
De critici van Dodd-Frank merken echter op dat actoren en instellingen uit de financiële sector die actief dreven en profiteerden van roofzuchtige leningen en aanverwante praktijken tijdens de huisvestings- en financiële zeepbellen ook nauw betrokken waren bij zowel het opstellen van de nieuwe wet als bij de beschuldigde Obama-administratiebureaus met de implementatie ervan.
Herstel van de Grote Recessie
Volgens dit beleid (sommigen zouden zeggen, ondanks dit beleid) herstelde de economie zich geleidelijk. Het reële bbp bereikte een dieptepunt in het tweede kwartaal van 2009 en herwon zijn piek van vóór de recessie in het tweede kwartaal van 2011, drie en een half jaar na het begin van de officiële recessie. De financiële markten herstelden zich toen de liquiditeitsgolf Wall Street in de eerste plaats trof.
De Dow Jones Industrial Average (DJIA), die sinds de piek in augustus 2007 meer dan de helft van zijn waarde had verloren, begon zich in maart 2009 te herstellen en brak vier jaar later, in maart 2013, zijn hoogtepunt van 2007. Voor werknemers en gezinnen was het beeld minder rooskleurig. De werkloosheid bedroeg eind 2007 5%, Het piekte op 10% in oktober 2009 en steeg pas in 2015, bijna acht jaar na het begin van de recessie, tot 5%. Het reële mediane gezinsinkomen kwam pas in 2016 boven het niveau van voor de recessie uit.
Kritische aspecten van de beleidsreactie en de manier waarop deze het herstel heeft gevormd, beweren dat de golf van liquiditeits- en tekortuitgaven veel heeft gedaan om politiek verbonden financiële instellingen en grote bedrijven te ondersteunen ten koste van gewone mensen en mogelijk het herstel hebben vertraagd door economische middelen te koppelen aan industrieën en activiteiten die het verdienden om te falen en hun activa en middelen in handen te zien van nieuwe eigenaren die het mogelijk zouden kunnen maken gebruik ze om nieuwe bedrijven en banen te creëren.
