Carl Icahn is een van de meest succesvolle figuren van Wall Street. In de jaren 80 werd deze zakelijke plunderaar, die de junk bonds van Drexel Burnham gebruikte, bekend als een aasgierkapitalist, die posities innam in openbare bedrijven en aanvankelijk extreme veranderingen eiste in zowel zakelijk leiderschap als managementstijlen.
Vaak betaalden de doelwitten hem ” greenmail ” geld, met dien verstande dat hij van zijn doel zou afwijken.
Tegen het einde van de 20e eeuw veranderde zijn reputatie echter, toen hij een activistische aandeelhouder werd. Beleggers volgden zijn voorbeeld en kochten de activa waar hij zich op richtte. De stijging van de aandelenkoers veroorzaakt door de verwachting dat Icahn aandeelhouderswaarde zou ontdekken, werd bekend als de ” Icahn-lift “.
Indice dei contenuti:
Investment filosofie
Icahn zei: “Mijn beleggingsfilosofie, meestal, uitzonderingen daargelaten, is om iets te kopen wanneer niemand het wil.” Meer specifiek, als een tegendraadse belegger, identificeer bedrijven met aandelenkoersen die een slechte koers-winstverhouding (P / E) weerspiegelen of met boekwaarden die de huidige marktwaardering overschrijden.
Icahn koopt vervolgens agressief een belangrijke positie in het bedrijf en roept op tot de verkiezing van een geheel nieuwe raad van bestuur of de desinvestering van activa om meer waarde te bieden aan aandeelhouders. Icahn richt zich publiekelijk op de beloning van CEO’s en zegt dat hij gelooft dat veel senior executives schromelijk overbetaald worden en dat hun beloning weinig correlatie heeft met de prestaties van het aandeel.
Beginnings
In 1979 was de eerste overwinning van Icahn de overname via een volmachtstem van de Tappan Company. Kort nadat hij een zetel in de raad van bestuur had gewonnen, plande hij de verkoop van het bedrijf in een transactie die zijn initiële investering verdubbelde. Kort daarna zou hij marshall fields en Phillips Petroleum hebben aangevallen, die beide aanzienlijke rendementen opleverden terwijl bedrijven vochten om zijn controle te verwijderen.
TWA was het hoogtepunt van Icahns vroege inspanningen.
In 1985 nam hij de luchtvaartmaatschappij over die ooit werd gecontroleerd door Howard Hughes. Kort daarna kocht TWA verschillende kleine regionale luchtvaartmaatschappijen, omdat Icahn de efficiëntie van de uitgebreide luchtvaartmaatschappij wilde gebruiken om meer winst te genereren. In 1988 huurde hij het privébedrijf in via een aandeleninkoopregeling van $ 650 miljoen waarmee hij bijna de volledige investering van $ 469 miljoen kon terugwinnen. Dit belastte TWA ook met $ 540 miljoen aan schulden. Kort daarna zouden de populairste routes van de luchtvaartmaatschappij worden verkocht aan concurrenten, waardoor het verzwakte bedrijf in 1992 Chapter 11 verklaarde en Icahn de luchtvaartmaatschappij begin het volgende jaar zou verlaten.
Meanwhile onderhandelde Icahn over luchtvaartvouchers in plaats van de $ 190 miljoen die TWA hem verschuldigd was. Omdat de deal de bepaling bevatte dat hij deze tickets niet via reisbureaus kon verkopen, richtte Icahn LowestFare.com op, waar hij tickets verkocht en een revolutie in de reisindustrie veroorzaakte.
Reflecties op de TWA Experience
Icahn’s ervaring met TWA zou hem ertoe brengen zich voornamelijk te richten op het zoeken naar winst door onderliggende stijgingen van de aandelenkoers, die meestal worden bereikt door activa af te stoten of te liquideren. Een ander resultaat is de directe betaling van de greenmail aan Icahn. De gebruikte methodologie begint met de aankoop van een groot belang in het bedrijf, gevolgd door het voorstel van een lijst van bestuurders, waaronder Icahn en zijn bondgenoten.
Een voorbeeld van zijn werking was de overtuiging van USX, een zakelijke afstammeling van Andrew Carnegie’s US Steel, om zijn staalproductiedivisie af te stoten en zich in plaats daarvan te concentreren op de olie-industrie via Marathon Oil, een bedrijf dat ooit eigendom was van John D. Rockefeller. In 1991, na de oprichting van een tweede klasse USX-aandelen om de staaldivisie te vertegenwoordigen, Beide aandelenklassen stegen met 28%.
De Icahn-akkoorden bevatten ook zijn rol als katalysator tijdens de strijd tussen Pennzoil en Texaco. Daar verzamelde Icahn meer dan 13% van de aandelen van Texaco en faalde in zijn poging om de controle over het bestuur over te nemen. De eindafrekening tussen de concurrerende bedrijven veroorzaakte echter een stijging van hun beide aandelenkoersen, wat Icahn een financiële zegen opleverde.
Meest recente successen
In een ander berucht gevecht vergaarde Icahn eind jaren 90 een belang van 7,3% in RJR Nabisco. Vervolgens lanceerde hij een volmachtgevecht om zowel controle te krijgen over de raad van bestuur als om de ontbinding van het bedrijf te forceren. Hoewel hij niet succesvol was in deze inspanningen, realiseerde hij de overwinning door een buitengewone winst in zijn investering, omdat het management van het bedrijf werd ondersteund door investeerders, genoeg om Icahn een toename van $ 100 miljoen in zijn portefeuille te geven.
In een vergelijkbare poging slaagde Icahn er niet in Om Time Warner te dwingen zijn activiteiten op te splitsen in vier afzonderlijk beursgenoteerde bedrijven, een divisie waarvoor hij in 2006 campagne voerde. Hoewel afgewezen door de andere grootaandeelhouders van dat bedrijf, behaalde Icahn een grote winst in zijn investering en drong hij er bij het bedrijf op aan om twee onafhankelijke bestuursleden te kiezen en kostenbesparende maatregelen te nemen.
Een ander voorbeeld van de invloed van Icahn op de aandelenkoersen was bij Netflix in het najaar van 2012. Trouw aan zijn tegendraadse filosofie vergaarde Icahn meer dan 10% van het bedrijf toen het dicht bij een dieptepunt van 52 weken was. Icahn’s “stijging” stuurde aandelen met 14% omhoog nadat hij zijn belang in het bedrijf in een regelgevende verklaring had onthuld.
De bottom line
Carl Icahns beschrijvingen variëren van de gierkapitalist tot de greenmailer. Hij wordt een horzel en een activistische aandeelhouder genoemd. In feite is noch zijn filosofie noch zijn strategie veel veranderd in de afgelopen drie decennia, waarin hij van effectenmakelaar naar een van de meest invloedrijke spelers van Wall Street ging.
Similar beleggers als T. Boone Pickens en Saul Steinberg gebruikten harde tactieken in hun runs tegen de besturen van ondergewaardeerde overheidsbedrijven. Icahn’s oorlogsschat groeide echter niet alleen door het verzamelen van zijn winsten uit eerdere deals, maar ook door zijn oprichting van een multibillion-dollar master limited partnership genaamd Icahn Enterprises LP. Dit investeringsvehikel biedt Icahn extra middelen buiten zijn enorme persoonlijke fortuin om te gebruiken in strategische investeringen, die de krachten zijn achter de “Icahn-lift”.
